اشعار

نــور بــا آیــنـه وقـتـی مـتـقــابـل بـاشـد           ذره کوچکتر از آن است که حائل باشد

نور، زهراست و آئینه علی، ذره کجاست           که در این بین فقط عاطل و باطل باشد

برترین خلقت دنیاست،‌عجب نیست اگر           که عـلـی نـیـز بـه زهـرا متـوسـل باشد

رو به قبله ست همه عمر، خدایا! غلط است           قبـلـه بـایـست به سمـتـش متـمـایل باشد

اگر این طرز نماز است که او می‌خواند           تـرس دارم که نـمـاز همه بـاطل بـاشـد

دل محال است ولی عقل دلش می‌خواهد           بیـن زهـرا و خـدا فـاصـلـه قـائـل بـاشد

یک نـفـر آمده در را به لـگـد می‌کـوبـد           پشت در باز هم ای کاش که سائل باشد

نیم رخ می‌شود، انگـار عـلی آمده است           ماه، دیگر به دلش نیست که کامل باشد

بهشت جـلـوۀ نـور جـلالی زهـراست            پَر مـلائـکه در خانه قـالی زهـراست

دخـیل بسته به نخ های چـادرش مریم            همین دلیل مقـامات عـالـی زهـراست

مقام خادمه اش آرزوی هر ملک است            خدیجه خـادمۀ خـردسـالی زهـراست

ملیکه ای که علی نیز سرورش خوانده            علی که شاه حجاز است و والی زهراست

نگاه فـاطـمـه از خاک فضه می سازد            طلا غبار ظـروف سفـالی زهـراست

دوشنبه میرسد از راه و باز مـژگـانم            غبار روی ضریح خـیالی زهـراست

برای جـلـوۀ مهـتاب روز او شب شد            ظهور نـور علـی در لیالی زهـراست

شکست پهلوی زهرا، شکسته شد حیدر            عـلـی که آیـنـۀ لا یـزالـی زهـراسـت

هـنـوز شـانـۀ دیـوار مـی زنـد فـریـاد            کـه داغـدیـدۀ قــدّ هـلالـی زهـراسـت

نـفـرین خـدا بـاد بر آنکـس که تو را زد           آتـش به دل سـوخــتــۀ شــیــر خــدا زد

نـفـرین خـداونـد بـر آن دست که نـاگـه           برصورت چون برگ گـل مـادر ما زد

خـامـوش شـده خـانـۀ مـا خـیـر نـبــیـنـد           آنکس کـه لـگـد بر در این بیـت ولا زد

بـی مـادرمـان کـرد مـیـان در و دیـوار           آنقـدر که بر پهلـویت از روی جـفـا زد

تـا مـادرم افـتـاد زمیـن، رحـم نـکـرد و           یک ضربه به مادر زد و یک ضربه به ما زد

بـدجـور غـرور پـدرم خـرد شد آنـروز           تا دیـد که یک مـرد به تو ضربـۀ پا زد

حق بُردن و سیلی زدن و سینه شکستن           داغــی شـد و آتــش بـه دل آل عـبـا زد

نیمه شب گرد سپیدی بر خضاب افتاده است           کوه غم بر شانه های بوتراب افتاده است

شاخه های یاس دارد بر زمین می افتد و           در میان غنچه هایش اضطراب افتاده است

زخم و پهلو، میخ و سینه، خون و بازوی کبود           بر دو دستش زخم سنگ آسیاب افتاده است

بافۀ موهای دختـر بین دستانش رهاست           چشمهای بی فروغش رو به خواب افتاده است

آیه آیه سوره سوره نور می آید به گوش           جبرئیل از عرش دنبال جواب افتاده است

از ندامت میخ سر کوبیده بر دیوار و در           بر تن وجدانش انگاری عذاب افتاده است

یاس دیگر بر زمین افتاده، بین کوچه ها           بوی نرگس می وزد عطر گلاب افتاده است

از فـاطـمه؛ از وفا به مولاش؛ بگو            از راز و نیـاز دل شبهـاش.. بگـو

در روضـۀ فـاطـمـه؛ هـمـیـشه اول            یک ذره از آن خـطبۀ غـراش بگو

************

فـرقـی نکند کـدام سـو ...بـنـشیـنید            هر جا شده در مجلس او بنـشیـنـید

در روضـۀ فـاطـمـه مـقـیـد بـاشیـد            با حال خضوع و با وضو بنشیـنید

************

سر بسته بگـو روضـۀ میـخِ در را            اینـقـدر مسـوزان دل پـیـغـمـبـر را

زنهـار که باغـبـان نـفـهـمـد؛ یعنی            آهـستـه بخـوان روضۀ نیـلوفـر را

به درد و غـم گـرفـتـارم چه سازم            پس از تو بی کس و یارم چه سازم

زجـا برخـیـز و کاری کن عـزیزم            گـره افــتــاده در کـارم چـه سـازم

*************

پــریـشـانـم پــریـشـانــم پــریـشـان            بــیـا و قـلـب یـارت را مـســوزان

به پای هـم دوتـایـی پـیـر گـشـتـیـم            دهد امشب نگـاهـت بوی هـجـران

*************

خــدا دانـد کـه مـن طـاقـت نــدارم            مـیـان قــبــر جــسـمـت را گــذارم

چـگـونه من لـحـد چـیـنم به رویـت            مــرو از دسـتــم ای دار و نـــدارم

*************

عـلـی جان کن نـظـر آشفـته حـالـم            بـبـیـن ای هـمـسـفـر بشکسته بـالـم

دراین نه ساله هرچه دیدی ای یار            حــلالـم کــن حــلالـم کـن حــلالــم

*************

پس از این بر غـم غـربت اسیـری            عـلـی جان گـریـه کن آرام گـیـری

از آن ترسم که غم گیرد به رویت            تو با این حـال قـبـل از من بمیری

*************

خــدا لـعـنـت کـنـد آنـکــه مــرا زد            اراذل هــای یــثــرب را صــدا زد

هـمیـن که دیـد سـرگـرم تو هـستـم            بـه جـان تـو لـگـد را بـی هــوا زد

*************

نـفــس هـای گــرفــتــار من افـتـاد            بـه دسـت خـادمـه کـار من افــتــاد

بِــدان آقــا مــقــصــر مـن نـبــودم            تـکـانـی خـوردم و بـار من افـتــاد

آسمان ساز، ملک ساز، کبوتر ساز است           دست بر هر ملکى که بزند پَر ساز است

مــادرى بـود که در قـالـب دخـتــر آمـد           چون نمیخواست بفهمند پیمبر ساز است

مـولـد شـیــرخــدا بـود نـدادش تـغـیــیـر           ورنه زهرا نظرش کعبۀ دیگر ساز است

تا بـبـیـنـیـم که زهــرا چـه تـدارک دیده           لـیـلـة الـقـدر خـداونـد مـقـدّر سـاز است

کم ما را که گـرفته است زیـادش کـرده           این کریمه کرمش چـند برابر ساز است

سنـگ دادیـم در خـانـه طلایـش کـردنـد           فاطمه جاى خودش، خادمه اش زر ساز است

جـنّـت از رد شـدن فــاطـمـه آبــاد شـده           بسکه رد قـدم فـاطـمـه مرمر ساز است

دل بى قیمت و بى ارزش ما ارزش یافت           دل سپردن به غم فاطمه گوهر ساز است

حوض کوثر گه تقـسیم مقسم میخـواست           کوثرعرش خودش ساقى کوثر ساز است

انـبــیــا آرزوى خــادمـى اش را دارنـد           شاه بانوى على؛ فضه و قـنبر ساز است

حُبّ زهـرا و عـلى لازم و ملـزوم همند           حب این دو ست که سلمان و ابوذر ساز است

گـر دهـان باز کـنـد صبح قـیـامت بـدمد           آه آه جـگـر سـوخـته محـشـر سـاز است

دیـده آن گـاه که با اشـک مـلاقـات کـنـد           رزق گـریـه طلب از مادر سـادات کـند

گریه هرکس نکند معرفتش کامل نیست           گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کـند

روز محـشر که همه؛ دیـدۀ گریان دارند           نـوکـر فــاطـمـه آن روز مـبـاهـات کـنـد

می زنـد از قـفـس عـالـم خـاکـی بیـرون           هر که با سیـنه زنی سیـر سمـاوات کند

یا عـلـی گـفـتـم و با مـنـکـر زهرا گفتم:           بـرود تــوبـه کـنـد تـرک عـبـادات کـنـد

این چه سری است که در بضعة منّی جاری است           که جهان حیرت از این کشف و کرامات کند

وصف نور تو نه در حد زبان بشر است           که خـدای تو فـقـط قـدر تو اثـبـات کـنـد

آه و افسوس که این قوم نشد بعد رسول           حرمت اشک تو را خوب مـراعات کند

زخـم پهلوی تو با قلب عـلی کاری کرد           سالها گریه بر این عـمق جـراحـات کند

آنکه سیـلی به تو زد هـیـزم دوزخ باشد           همه شب تا به سحـر گرچه مناجات کند

منم که گردش شام و سحـر به دستم بود           ظهور و غیبت شمس و قمر به دستم بود

منم حـبـیـبـۀ حـق بضعـة النـبـی، زهـرا           کسی که ملک قضا و قـدر به دستم بود

به من رسید جفایی که هستی ام را سوخت           از آن جـفـا سـنـدی معـتـبـر به دستم بود

فـدک مگـوی که از دادن و گـرفـتـن آن           دلی شکـسته و خون جگـر به دستـم بود

در آن زمان که به سیـلی نوازشـم دادند           هـنـوز جـای لـبـان  پـدر به دسـتـم بـود

مغیره بازویم از ضرب تازیانه شکست           که وقت مرگ هنوز آن اثر به دستم بود

نـظـر به دست عـلـی دوخـتند خلق ولی           در آن میانه عـلـی را نظـر به دستم بود

تن ضعـیـف کجـا و چهل نـفـر ای کاش           توان و قدرت از این بیشتر به دستم بود

نمی گـذاشتـم او را کـشـان کـشان ببرند           دوبــاره دامـن مـولا اگـر به دسـتـم بـود

کـشـیـدم آه به نفـرین ولی علی نگذاشت           از آنکه امـر حـیـات بـشـر به دستـم بود

شکسته دست من افـتاد دیگر از دستاس           اگر چه امـر قـضـا و قـدر به دستـم بود

شبی که زینب من پیـش بـستـرم خـوابید           نـگـاه دخـتـر من تا سـحر به دستـم بود

همیشه دست 'موید' گـرفـتـه ام از لطف           که مـادرم من و چـشم پسر به دستم بود

دستی به پهلـو دارد و دستی به دیـوار            داده ست تکــیـه مـادر هستی به دیوار

هرلحظه دردی تـازه داغی تـازه دارد            در چشم خود غـم های بی اندازه دارد

مـثـل شبـی تـیـره ست دنـیـای مـقـابـل            تنـهـا هـلالی مـانـده از آن مـاه کـامـل

گاهی که بر دیوار و در دارد نگـاهی            آهــی بـه لـب مـی آورد از درد آهــی

لبـریـز از دردست اما غـرق احـساس            دستی به پهلو دارد و دستی به دستاس

آه ایـن نـسـیــم بـا مـحـبـت، مــادرانـه            دستی کـشیده بر سر و بر روی خـانه

شـرمـنـدۀ احـسـاس او شد خـانه داری            با هر نـفـس آه از در و دیـوار جـاری

شب، نیمه شب خسته شکسته، مات، مبهوت            دستی به سر میگیرد و دستی به تابوت

از خـانـه بـیـرون می رود نـابـاورانـه            جان خودش را می برد بر روی شانه

خورده گره با گرد غربت سرنـوشتش            در خاک پنهان می شود پنهان بهشتش

نـفـسی علی ... آه از دل پر درد او آه            یـا لـیــتـهــا... آه از دل پــر درد او آه

محراب بود و مـاه و نـمـاز نشسته اش            روی کـبود و نیـمـۀ چـشـمان بستـه اش

سجاده بود و سـجـدۀ طـولانی و قـنوت            چادر نـمـازِ خاکی و دست شکـسته اش

دیوار کاگـلی ز چه شد تکیه گـاه سـرو            نزدیک صبح و وقت طلوع خجسته اش

بستر پر از شقایق معجر پر از حناست            درد سری است گیسوی ازهم گسسته اش

ایـنـهـا هـمــه دمـار عــلـی را در آوَرَد            کـز پـا فـتـاده فــاطمـۀ سـَرو جـُـثّـه اش

مَردِ نبرد و خانه نشینی و اشک صبـر            مشگل گشا و درد و غم دسته دسته اش

آرام گـوشـه ای حـسـنـش زار می زنـد            باید که خون گریست به احوال خسته اش

حـالا حسین تـازه بـهـانـه گـرفـته است            خواهر کجاست مرهم قـلب شکسته اش

ازمحسنش مپرس که این شرح کافی است            نشکفته یاس و غنچۀ از بـاغ رَسته اش

این خـانـه نیست قـتـلگه آل مرتضاست            از مرتـضی بپـرس و ز دستان بسته اش

فضه بیا که شرح دهی خاص و عام را            مـهـدی بـیـا که حـکـم کـنـی انـتـقـام را

عـلـی کـه آیـنـۀ روشن خــدای تـو بــود           همیشه آیـنـه‌اش روی حـق نمای تو بود

حدیث قدسی «لولاک» معتبر سندی است           که هرچه کرد خدا خلق، از برای تو بود

به خشت خشت سرایت، بهشت بَرد حسد           که تـوتـیـای مَلک گَردِ بـوریـای تو بود

مَلک حضور تو را در نمـاز عاشق شد           ولیک شیـفـتـه‌تر از مَلک خدای تو بود

ز پا نـشـسـت عـلـی تا تـو راه می‌رفتی           که دید دوش حسین و حسن عصای تو بود

نگاه بی‌ رمقت با عـلـی سخـن می‌گـفت           زبـان درد دلـت در نـگـاه‌هـای تـو بـود

بـه خـانـۀ دل او نــور داد و دلـگـرمـی           جواب گرم سلامی که با صدای تو بود

ز گریه‌ات همه هستی به گریه می‌افـتاد           همین نه شهر مدینه پر از نوای تو بود

یک کوه غم به سینه تـلـمـبار می شود            وقـتـی ز درد فـاطـمـه بـیـدار می شود

این روزها نـماز شب او نشسته است            وقـت قــیــام دیــدۀ او تــار مــی شــود

گاهی به شانه های حسن تکـیه می کند            یا تـکـیـه اش به شـانـۀ دیـوار می شود

پـیـراهن سفـیـد تنش تـازه شـستـه بود            نـگـذشته سـاعـتـی که گـلـدار می شود

گـاهـی مـیـان عـزم سـفر فکر می کند            آیـا کـسـی بـرای عـلـی یـار مـی شـود

حتی برای دلخوشی مرتـضا که هست            مـشـغـول کـار با تـن بـیـمـار می شـود

شمعی که آب گشته سبکبال رفت و غم            روی سـر عـلــی هـمـه آوار می شـود

خانه بدون فاطمه غمخـانه بیش نیست            زهـرا که نیست خـانه دلآزار می شود

کی رفته او به خواب ز دردی که داشته            بـازو بـرای سیـنـه پـرسـتـار می شود!

گریه های شب و روزم به ثمر نزدیک است           کن حلالم که دگر وصلِ سحر نزدیک است

دیـده ای گــریـۀ طـوفـانـیِ زهـرایـت را           یا علی رخصتِ دیدارِ پدر نزدیک است

نـشـد آخـر که بـبـیـنـم پـسـرم محسن را           الوداع، دیدنِ رُخسار پسر نزدیک است

جای زخمی که ز مسمار به سینه گُل کرد           داده آزار مرا چون به جگر نزدیک است

نـتـوانـم دگـر از روی زمیـن بـرخـیـزم           این جراحات، علی جان به کمر نزدیک است

این سه مـاهه غـم تنهـایی تو پـیـرم کرد           عمرِ گُل کوته و گویی که سفر نزدیک است

می روم با دلی آکـنـده ز غـم های حـسن           قصّۀ طشتِ پُر از خونِ جگر نزدیک است

دَمِ گــودال، حـسـیـنـم به زمین می افـتـد           ماجرای گـلو و نیزه و سر نزدیک است

وای از داغ ربـاب و لب عطشانِ عـلـی           به گلویش هدفِ، تیرِ سه پر نزدیک است

گـل بودی اما بـوی خـاکستـر گـرفـتی            آه ای فـرشـتـه بین شعـلـه پَـر گـرفتی

با این سرانگشتی که تاول زد در آتش            امشب گره از مـوی این دختر گرفتی

با من غـریبی می کنی در خانه وقـتی            چشمت به من افتاده چـادر سر گرفتی

ای کاش می مردم نمی دیدم چه زخمی            از ضربـه های محـکـم این در گرفتی

پروانـه ها را با تـب و تابت مسـوزان            با لاله هایی که بر این بـستـر گـرفـتی

بـا دسـتــمـال بـســتـۀ دور ســر خـود            جـان مرا ای جـان من دیگـر گـرفـتی

دلـواپـس گـلـبـرگ هـایت مـانـده ام من            حالا که ای گـل بـوی خاکستر گرفتی

باور نداشت زينب كبري‌ كه مادرش            رفته است وجاي خالي او در برابرش

چـادر نـمـاز فـاطـمـه لالايـي شبـش            دستان پر ز مهـر عـلـي بالش سرش

چـشمان پرستـارۀ زينب به در هنوز            يادي كند ز مادر و محسن بـرادرش

هرنيمه شب به كنج دلش روضه ميگرفت            با خاطرات كوچه و سيلي و مـادرش

وقتي دلش بهـانۀ مـادر گـرفـته است            چادر نماز مـادر خود را كند سـرش

مـادر كـبـوتـرانـه پـريـده به آسـمـان            بابا دلش گرفـتـه ز غم های همسرش

رفتی میـان غصه مرا جـا گـذاشـتی            ما را در اوج غم تک و تنها گذاشتی

برداشتی تو جسم خودت را ز بستر و            آن را به روی شـانـه بـابـا گـذاشـتی

یـادم نمی رود بخدا لحـظـه ای که تو            با یـا عـلـی به آتـش در پـا گـذاشـتی

مـادر لباس محسن خود را نبرده ای            آن را به زیر بالش خود جا گذاشتی

این یادگاری ات جگرم را کباب کرد            دربین شانه موی خودت را گذاشتی

گـفتم که چار ساله کجا مـادری کجا            ایـن کار را بـرای من امـا گـذاشـتی

آن بوسه ای که سهم گلوی حسین بود            آخـربـرای زیـنـب کـبـری گـذاشتـی

گریـان روضه ایم و عـزادار فـاطمه            عمری اسیـر کوچه و بازار فـاطـمه

جبران لطف مـادریـش را کجا توان            تـا بـی نـهـایـتـیـم بـدهـکـار فـاطـمـه

روز ازل خریده مرا او برای خویش            اکنون اگـر شـدیـم خـریـدار فـاطـمـه

او یک تـنـه حـریف تـمـام سپـاه شـد            جـانـم فـدای آن همه پیـکـار فـاطـمه

تا روز حـشـر شـامل نفـرین ما شود            هر کس بـنـا نـهـاده به آزار فـاطـمـه

هرکس اسیر مشغله ای گشته است و ما            شـاعـر شدیـم شاعر دربـار فـاطـمـه

گذشته آب در این روزگار از سـر من            حلال کن که رسیده است روز آخر من

مرا ببخش که افـتـاده ام در این بـستـر            نمانده است تـوانی به جـسم لاغـر من

قـد خـمـیـده و مـوی سـفـیـد زهـرایـت            برای خـانـه نـشیـنی توست هـمسر من

به جان دختـر شیـرین زبـانـمان زینب            نپرس از چه شده غرق خاک معجر من

ز شـرم بستن دستـت هـنوز می لـرزم            چه کرد با تو مدینه امیر خـیـبـر من؟!

بس است گریه و شیون برای عمر کمم            بـقـای عـمر تو باشد غـریب رهبر من

بر زانـوی تنهـایی ام دارم سـرت را            با گـریه می بیـنم غـروب آخـرت را

من التـماس لحـظـه های درد هـستـم            آیا نگـاهی می کنی دور و برت را؟

دست مرا بستند و پشتم را شکـستـند            می بینی آیا حال و روز حیدرت را؟

حالا که روی پای من از حال رفتی            فهمیده ام اوضاع و احوال سرت را!

پروانه حرف عشق را هرگز نمیزد            می دید اگر یک مشت از خاکسترت را

افـتــاده ام پـشـت درِ قـفـل نـگـاهـت            واکن دوبـاره چـشمهـای نـوبـرت را

بر زانـوی تـنـهـایی خود سر گذارم            وقتی نـدارم بر سـر زانـو سـرت را